Het spaargeld is opgebruikt. Bezuinigingen en alternatief consumeren zijn niet meer voldoende om de basisbehoeften aan te vullen. Het gebrek aan geld ontneemt meer en meer kansen om te kunnen deelnemen aan de maatschappij.
Er is geen geld om naar de tandarts te gaan, naar de kapper te gaan of om medicatie te kopen. Dit probeert men zo lang mogelijk uit te stellen. Iets gaan drinken met vrienden, naar de bioscoop gaan: het is niet altijd mogelijk. Een cursus of therapie volgen of gaan solliciteren wordt heel moeilijk met een beperkt budget.

Deze nieuwe situatie is heel confronterend voor mensen in armoede. Het heeft een directe, zichtbare impact op hun sociaal leven. Prioriteiten worden geschikt en herschikt tot het gebrek aan geld de prioriteiten voor mensen in armoede bepaalt.

Het is niet altijd prettig om steeds (financieel) afhankelijk te zijn van hulpverlening, familie of vrienden. Die vragen voortdurend of hij of zij al opnieuw werk heeft. Ze vragen naar redenen om zijn of haar werkloos zijn te verklaren, alsof hij of zij zich moet verantwoorden.

Mensen in armoede vallen niet graag op als iemand zonder geld, ze willen niet het onderwerp van een gesprek zijn. Ze hebben minder contacten en geraken geïsoleerd . Met het verdwijnen van een financieel en een sociaal netwerk verliezen ze de greep op hun eigen leven.