​​​​Mensen in armoede kunnen niet (voldoende) voorzien in de primaire levensbehoeften, noodzakelijk om een menswaardig bestaan te leiden. Primaire levensbehoeften zijn schoon en drinkbaar water, voedsel, kleding, huisvesting ( en nutsvoorzieningen zoals gas en elektriciteit), toegang tot gezondheidszorg en onderwijs.

Sommige mensen in 'nieuwe' armoede gaan er vanuit dat deze situatie tijdelijk is en passen daardoor hun uitgavenpatroon niet of maar gedeeltelijk aan. Deze 'nieuwe armen' proberen het financiële verlies te compenseren door deel te nemen aan ruil- of deelinitiatieven. Ze bieden overbodige spullen te koop aan, of bezuinigen door goedkoper te consumeren.

​​

​​​​​​Deze groep van mensen in armoede beschikken vaak over vaardigheden om snel terug

uit armoede te ontsnappen. Ze hebben meestal een (basis) opleiding gehad.

Hun sociaal netwerk bestaat uit middenklassers en zij zijn vertrouwd met het normenpatroon

van de middenklasse waardoor hun sociaal kapitaal en hun cultureel kapitaal hoger ligt

dan bij mensen uit generatiearmoede.

Het sociaal kapitaal verwijst naar de sociale netwerken van individuen en al de hulpbronnen die ze via deze netwerken kunnen mobiliseren.

​

Sociaal kapitaal is niet alleen belangrijk voor de sociale cohesie van de samenleving maar is ook economisch waardevol voor de economie en het individu.

Het cultureel kapitaal is het geheel van kennis, cognitieve vaardigheden en opleiding van een persoon waarmee sociale privileges verworven of behouden kunnen worden. Daarmee is het van invloed op de sociale mobiliteit (de sociale ladder opklimmen). Het bezitten van cultureel kapitaal wordt namelijk gezien als een mogelijkheid tot het genereren van rijkdom. Wie zich weet te gedragen op de juiste manier heeft meer kans om sociale macht of status te verwerven.